po jednym razie, większość stanowią tu autorzy starożytni<br> W rzeczywistości wiadomości o kamieniach szlachetnych i ozdobnych w tomie III pochodzą z wymienionego w "Katalogu &lt;orig&gt;autorrów&lt;/orig&gt;" dzieła Maseniusza. Z tego właśnie dzieła pochodzi opis większości, bo aż 16 minerałów (amianthus czyli asbestus, &lt;gap&gt;.), a nadto całe zakończenie rozdziału, będące niomal tłumaczeniem tekstu.<br> Pisząc o pozostałych minerałach (np. o bursztynie i magnetycie) korzystał także Chmielowski z dzieła Maseniusza, choć tylko trzykrotnie powołał się na tego autora (przy opisie bursztynu, magnetytu i synodites). Przepisując te dane Chmielowski wymieniał również autorów, na których powoływał się Maseniusz, opuszczając wszakże dokładniejsze dane bibliograficzne (księga, rozdział), jakie zwykle podawał