samo...<br>to samo..." W oczekiwaniu wielkiej przemiany zbrzydził<br>sobie niezmienną kolej przyrody. "To samo... zawsze to<br>samo" - powtórzył na wiosnę roku 1802. Bez żalu żegnał<br>swój świat: "Dlaczegóż to wzbraniam się ustąpić miejsca<br>nowemu światu, który nadchodzi i po co wlec wśród<br>prywacji żywot słabowity i ponad wszelką miarę długi? Po<br>cóż przykładem swym wprowadzać zamieszanie do wykresów<br>śmiertelności... od siły woli uzależniać to, co dotąd<br>zwało się losem?" Zapisał tę myśl jakby nie gęsie pióro<br>trzymał w dłoni, ale rylec Marka Aureliusza. Bez żalu<br>żegnał świat i zdawało się, że czekał tylko okazji, aby<br>"ustąpić".<br> Zdarzyło się kiedyś na przechadzce, że