się poza Berlinem - w "Kwaterze Polowej" w pobliżu &lt;name type="place"&gt;Żytomierza&lt;/&gt; lub na zamku &lt;name type="place"&gt;Steinort pod Węgorzewem&lt;/&gt;, dokąd musieli dojeżdżać ambasadorowie sprzymierzonych lub satelickich państw. Stamtąd już w towarzystwie &lt;name type="person"&gt;Ribbentropa&lt;/&gt; zagraniczni dyplomaci udawali się do siedziby kanclerza w celu złożenia listów uwierzytelniających bądź krótkiej rozmowy z &lt;name type="person"&gt;Führerem&lt;/&gt; dla załatwienia zwykle drugorzędnej sprawy. Podróż taka, z reguły uciążliwa - jak podkreślał &lt;name type="person"&gt;Schmidt&lt;/&gt; - trwała trzy dni i cztery noce (Statysta na dyplomatycznej scenie, s. 528).<br>Funkcjonowanie urzędu przy &lt;name type="place"&gt;Wilhelmstrasse&lt;/&gt; w sferze międzynarodowej przybierało coraz częściej charakter czysto formalny. Decyzje w kwestiach najistotniejszych podejmował wyłącznie Hitler. Ministrowi przypadła rola sekretarza do spraw polityki międzynarodowej przy urzędzie kanclerza