w których domagano się radykalnych zmian w praktyce kierowania kulturą, były jedynie manifestacją środowiska literackiego, gdyż partia pozostawała głucha. Krążyły tylko kopie tych pism po kraju i coraz więcej osób zgadzało się z ich treścią. Oczywiście znaleźli się koledzy, którzy, jak mogli, zwalczali dążenia pisarzy. Zupełnym kuriozum była zamieszczona w "Polityce" odpowiedź na jeden z takich listów. Odpowiedź na coś, co nie było przedtem społeczeństwu ujawnione, zupełnie dezorientowała czytelników. Pewnego dnia, był to chyba rok 1968, zjechał do Krakowa sam Wincenty Kraśko, człowiek niezwykle uprzejmy, kulturalny i zdawać by się mogło - dobry partner do rzeczowej dyskusji. Niestety, zamiar załagodzenia konfliktu i