to już inny system, coraz bardziej przypominający łagodne reżimy autorytarne znane z wielu innych państw azjatyckich.<br>Oczywiście, w pozostałych krajach postkomunistycznych pęd ku zmianom politycznym jest ogólnie silniejszy, zwłaszcza w tych spośród nich, które zdołały wytworzyć działające - choć jeszcze w sposób niedoskonały - systemy demokratyczne (można wymienić tu np. Węgry lub Polskę), możliwe więc, że argument związany z nieprzystawaniem - czy też nieporównywalnością - Chin do innych państw pozostaje w mocy. Zgodnie z taką interpretacją, inność ta oznacza, że zachowujące polityczną ciągłość Chiny miały rzeczywisty wybór pomiędzy radykalnym a stopniowym podejściem do transformacji - i wybrały to drugie. Tymczasem państwa ogarnięte gorączką demokracji nie miały