Śmiem tak oświadczyć, chociaż nie wiem, co zaprzątnęło umysły szanownych państwa.<br>- Dziwna historia! - zahuczały basem organy. - Czy pan uwierzy, że w tym domu wciąż nam kradną drzwi? A dzisiaj... - Boże drogi! - wrzasnął Adaś i odwróciwszy się spojrzał<br>z przerażeniem w stronę okna. - Pali się!<br>- Gdzie?... Jak?... Co?!... - krzyknęła pani Gąsowska. Porwali się wszyscy od stołu i biegli. Matematyk ryczał jak tur:<br>- Ludzie! Na ratunek!<br>Za drzwiami Adaś chwycił go za rękę i szepnął: - Nigdzie się nie pali... Nie mogłem inaczej... - Oszalałeś, chłopcze?<br>- Niech pan nie krzyczy. Chciałem przerwać rozmowę... Niech pan przed tym obcym nie mówi ani słowa o drzwiach z