i rzucił na podłogę, bo irytowały go, jakby psuły wizerunek ładnych dziewcząt. Na dnie wazonika leżała zmięta kartka papieru - taka sama, jak ta, którą Marta dała mu przy rozstaniu.<br>- Jesteś? - poznał kanciaste pismo Marty - Mój kochany! Tęsknię za tobą. Może spotkamy się następnym razem w Prawej Szufladzie. Twoja niedoszła M.<br>Prawa szuflada biurka była pusta. Wyciągnął na wszelki wypadek także lewą - Niemcy mogli je zamienić. I tu także nic nie było. Wrócił do pierwszej i po chwili zauważył, że dno szuflady prawej znajduje się o wiele wyżej niż lewej. Podważył je nożem - odeszło nadspodziewanie łatwo. W skrytce leżał tylko ozdobnie oprawiony