były dziesiątki końskich pęcin w galopie. Wszędzie dookoła. Przemógł ból. <br>- Pod wóz! Kryj się pod wóz, Jaskier, bo nas stratują!<br> - Nie ruszajmy się... - zajęczał przypłaszczony do ziemi poeta. - Leżmy... Słyszałem, że koń nigdy nie nadepnie leżącego człowieka...<br> - Nie jestem pewien - wydyszał Geralt - czy każdy koń o tym słyszał. Pod wóz! Prędko!<br> W tym momencie jeden z nie znających ludzkich przysłów koni kopnął go w przelocie w bok głowy. W oczach wiedźmina rozbłysły nagle czerwienią i złotem wszystkie gwiazdozbiory firmamentu, a w chwilę potem nieprzebite ciemności okryły niebo i ziemię.<br> <br> Szczury zerwały się, zbudzone przeciągłym krzykiem, dudniącym zwielokrotnionym echem po ścianach jaskini