skomplikowanej budowy rytmów, moje sztywne paluchy nie mogły się uwinąć ze zwykłymi przednutkami, zawsze było coś nierówno. To wiele godzin ćwiczeń i setki powtórzeń i wyczekiwanie na dobry czas trwało kilka lat. Doczekałam się wreszcie - ukochane Fryckowe Mazurki stały się moimi codziennymi modlitwami, jego walce to wypełniły moje tęsknoty, jego Preludia to pogłębienie moich emocji, jego Polonezy to cała moja młodość z gniewem, buntem i goryczą. Z lękiem zagłębiałam się w ostatnie jego mazurki, zwiastuny męki i śmierci, bałam się urzeczenia i sugestii. W końcu fragmenty z Ballad, Sonat i Koncertów stały się moim przejściem w dojrzałość, małżeństwo i macierzyństwo. Dzieciom