innego ku tyłowi. Odpowiednie zsynchronizowanie ich działań umożliwiło boczne ruchy szczęk i żucie z użyciem znacznych sił. Możliwości ich zwiększenia były jednak ograniczone przez konstrukcję żuchwy, która składała się z licznych kości. Dopóki zwierzę rosło, szwy łączące te kości były stosunkowo słabe i żuchwa narażona była na rozpadnięcie przy gryzieniu.<br>Problem rozwiązał się sam, kiedy rozrastająca się wraz z przyczepami mięśni główna kość żuchwy dotarła do stawu żuchwy (ryc. 13.15). Zmieniły się kości w miejscu kontaktu żuchwy z czaszką. Układ gadzi (articulare w żuchwie, quadratum od strony mózgoczaszki) zastąpiony został przez ssaczy (kość dentale zestawiona z kością temporale). Przez pewien