uwierzyć w to, że już za kilka godzin z zaszytej w lesie jednostki przeniosę się do tętniącej życiem Warszawy i zamiast oglądać żołnierskie gęby będę wpatrywał się w delikatną i miłą twarz Elizy. <br>Po wyjeździe kadry z jednostki odnalazłem kolegę noszącego klucz do szatni i poprosiłem go o wydanie ubrania. Przechodząc przez korytarz zauważyłem żołnierzy szykujących się na odprawę warty. Był wśród nich i drewniak. Wprawdzie nie chwiał się na boki ale po jego spojrzeniu widać było, że wciąż jeszcze ma nieźle w czubie. Na kilka godzin przed spotkaniem z Elizą nie przejmowałem się tym, czy wykryją czy jest pijany czy