jej nie robić przykrości.<br>Zwracam guzik z tęsknym uśmiechem i proszę, żeby mi opowiedziała coś o Paryżu. Nie mam ochoty zajmować &lt;page nr=72&gt; się dziś wieszczami. Guzik spospolitował mi ich. Zresztą teraz czytuję wieszczów sam dla siebie i coraz mniej mam ochoty komentować głośno po francusku to, co czuję cicho po polsku. Przenoszę się do Paryża, który mnie wchłania. Och, Suzanne, Suzanne, jak by to było miło być z tobą teraz w Paryżu. Rodzi się we mnie młodzieńcza "nostalgia paryska". A może by tak pojechać stąd z Suzanne do Paryża i... zostać tam na zawsze. Kto wie, co z tą Polską jeszcze będzie... Och