mi sympatyczna i opatrznościowa postać dyrektora Łabędzińskiego sprawiła, że już wtedy kiełkować we mnie zaczęły skłonności do przedkładania oświeconej władzy autorytarnej nad wszelkie inne. <br> Kiedy, w kilka lat późnej, kochany "Łabędź" odwiedził nas w Warszawie, promieniał z radości, że jego przepowiednie, co do mnie się sprawdziły: <br>- A widzi pan, panie Przybora - mówił do ojca tym swoim poznańsko-pomorskim akcentem, w którym "r" warczało nieco gardłowo, z niemiecka - że te moje przepowiednie to nie były żadne pierdołki, tylko szczera prawda! Słuchające tych słów panie były trochę skonsternowane, ale "pierdołki" po poznańsku to tyle, co "głupoty", całkiem niewinne słowo. <br> Zanim nastąpiło moje pożegnanie