na uginającym się pokładzie, otoczeni wieńcem śpiących, <br>sprowadzali między siebie czwartego Towarzysza. Schodził do nich posłuszny ich <br>słowom i dłoniom ludzkim. Później znowu modlili się. W końcu spożyli wieczerzę <br>i wyciągnęli się na pokładzie. Niebawem Paweł posłyszał ich równe oddechy. Ale <br>sam nie spał. Myślał. A raczej nie myślał: czekał. Przychodziły na niego takie <br>chwile, że musiał czekać, jak czekał wówczas, obalony pod bramą arabskiego miasta. <br>Wiedział wtedy, że coś się zbliża, że ma nastąpić coś niepojętego dla zmysłów, <br>a przecież - oczywistego. Odstępowała odeń zwykła słabość. Ciało poczynało <br>tracić swą wagę, stawało się lekkie, nie istniejące. Znowu chmura przerwała <br>się nad