Nie sprawdził, która to najgłośniej się śmiała. Zaczął znowu krążyć między nimi, łagodny jak baranek.<br>- Chłopców potraktowałby inaczej - zauważył Irek.<br>- No, chociaż tyle wiesz o życiu - odrzekłam.<br>- Kiedyś był niezłym sportowcem. Mój ojciec go znał.<br>- Sportowcem, może - zgodziłam się.<br>- Nie lubisz takich facetów?<br>- Śmieszą mnie - wyjaśniłam.<br>- Chyba nie tylko - powiedział. - Przyglądając się, nie miałaś rozbawionej miny.<br>- Pewnie tęskniłam właśnie za autorytetem w szkole - odrzekłam ironicznie. - Ciebie ta posucha wśród wartości nigdy nie dręczy?<br>- Czasami - zamknął okno, spojrzał mi prosto w twarz. - Widziałem ciebie i Janę w parku. Płakała. Nie chciałem być nachalny.<br>- I słusznie.<br>- Co się dzieje, Zuza?<br>Wzruszyłam ramionami.<br>- Nie jest