z wozu , odchodzi.<br>Jasny cień niknie wśród ciemnych ścian, cichną kroki.<br>Miłe to, że Dobieski nie jest natarczywym durniem.<br>Odjeżdża zamyślony, lekko uśmiechnięty - tym razem wreszcie zauważono go. Nie myli się.<br>Widok jego pochylonej nad kierownicą twarzy towarzyszy Małgorzacie aż do piątego czy szóstego piętra.<br>J est zmęczona, senna, przemarznięta.<br>Przyrządza sobie lekką kolację, zje ją w gorącej kąpieli.<br>Wędrując w stronę rozścielonego tapczana mija wbudowane w ścianę korytarzyka duże lustro.<br>Przystaje, zapala wszystkie światła.<br>Po raz pierwszy od bardzo wielu nocy i dni zatrzymuje się przed taflą kryształowego szkła.<br>Przygląda się sobie z uwagą. Ja również.<br>Niestety - ów biały akt