trochę i widzę Jego gmach w całej okazałości. Jest nowy, pięciopiętrowy, z oknami na południe. Obchodzimy szpital. Teraz w prawo piękna aleja wielkich, stożkowatych pinii. Mur wysoki Brama zamknięta. Obok furtka. Wchodzę. Przepiękny gotycki kościół z niebotyczną dzwonnicą. Za kościołem, po obu stronach, dwie ściany dawnego leprozorium, piętrowe, bez okien. Przywodzą na myśl cmentarz. Ksiądz Piolanti prowadzi mnie do wąskich, niewielkich drzwi. Wybito je w murze później: poznaję to po ich prostokątnym kształcie. Wchodzimy. Nareszcie chłodniej. Nareszcie cień!<br>- Bardzo się pan zmęczył? - pyta ksiądz Piolanti.<br>- Trochę w Pociągu - Przyznaję. - Nie było czym oddychać.<br>- Może kawy? &lt;page nr=102&gt; - Z przyjemnością.<br>- A nie chce się