bez uprzedniego rysowania wzoru, nożycami do strzyżenia owiec. Trzymając<br>&lt;page nr=152&gt;<br> nożyce za ostrza wykorzystywano energię sprężystej stali, co pozwalało na łatwe cięcie figur, wykrój arabesek, strzępienie brzegów, rytmizowanie zdobin. Zdolne kobiety szybko osiągały własny styl, inne naśladowały je, powielając wykonywane dzieła. Bez trudu odróżnimy precyzyjne wycinanki Rozali Polak, Heleny Fąk, Piotra Puławskiego czy Czesławy Konopkówny. Konkursy sprzyjały innowacjom. Nagradzano za nie, i dzięki temu pojawiła się np. wycinanka Stefanii Bakułowej ze Strzałek, kilkakrotnie powielająca sekwencje lasu. Współczesne wycinanki, wykonywane już nie na własny użytek, zaczęto nieraz oprawiać w ramki ze szkłem. Stały się obrazkami, zatracając swój dawny charakter elementu kompozycji ściany. <br>W