się coraz bardziej poza płaszczyznę ekliptyki. W odległości 20 tysięcy j.a. zlewa się z zewnętrznym obłokiem Oorta. Ocenia się, że obiektów krążących w dysku jest kilka razy więcej niż brył tworzących część sferyczną.<br>Do skonstruowania naszkicowanej tu struktury obłoku Oorta w znacznym stopniu przyczynili się trzej kanadyjscy astronomowie: Thomas Quinn, Martin Duncan oraz Scott Tremaine. Ich najgłośniejszym odkryciem było jednak udowodnienie w 1988 roku, że nie wszystkie komety mogą brać swój początek w obłoku Oorta. By wytłumaczyć obecność w Układzie Słonecznym komet krótkookresowych (należy do nich na przykład kometa Halleya), których orbity nie odchylają się zbytnio od płaszczyzny wspólnej orbitom