że nawet słońce częściej zagląda teraz do jego mrocznej pracowni, jakby chciało się przypatrzyć barwnym figurom rzeźbionym i malowanym przez Stanka. <br>- Dobrze mi poradziłaś, córeczko! - śmiał się zegarmistrz. - Nie mogłem znaleźć lepszego pomocnika. <br>Młody snycerz pracował z nim przez cały dzień, a wieczorem, kiedy złote czółno księżyca pojawiało się na Raduni, szedł z Ofką nad rzeczkę. Zasłuchani w szum kół Wielkiego Młyna wspominali krakowskie czasy i mówili o przyszłości. <br>- Kiedy widziałam wiosną ptaki lecące na południe nad naszym miastem, zazdrościłam im skrzydeł - mówiła dziewczyna. - Tak bardzo pragnęłam znów zobaczyć Kraków. <br>- Wrócimy tam razem! - zapewniał Stanko. - Niech jeno ojciec ukończy swoje dzieło