czuła jeszcze niepokoju, ponieważ Dorota z reguły była niepunktualna i niesłowna"&lt;/&gt;. Źli na córkę, że ich totalnie lekceważy, zasiedli sami do obiadu o godzinie szesnastej. Godzinę później zatelefonowali do Doroty ponownie, ale i teraz nikt nie odpowiadał.<br>Zaczęli się zastanawiać, czy należy jechać do starego mieszkania, ale przeważyło racjonalne stanowisko Rafała Z., który stwierdził, że &lt;q&gt;"nie ma sensu jechać, skoro jej tam nie ma"&lt;/&gt;.<br>&lt;q&gt;- Pewnie znowu zapomniała i gdzieś polazła&lt;/&gt; - zastanawiała się pani Jolanta. &lt;q&gt;- A może poszła do koleżanki odrabiać lekcje?&lt;/&gt;<br>&lt;q&gt;- Raczej wątpię&lt;/&gt; - odpowiedział ojciec Doroty.<br>Państwo Z. zaniepokoili się na dobre dopiero wówczas, kiedy zrobiło się już późno, a więc