o usprawiedliwienie Wszechświata. Przedstawia ona sylwetki trzech myślicieli (Sokratesa, Kartezjusza i Poppera), którzy, może bardziej niż wielu innych, przyczynili się do uformowania naszych wzorców racjonalności, a więc do<br>kształtu naszego współczesnego instynktu, domagającego się usprawiedliwienia wszystkiego, co jest.<br> Część druga ("Wszechświat i Sens") oryginalnie powstała jako cykl przemówień w serii "Rekolekcje dla poszukujących", i oprócz opublikowania, zaraz po wygłoszeniu, w &lt;q&gt;"Tygodniku Powszechnym"&lt;/&gt;, weszła, jako część V, do książki Wszechświat i filozofia (Wyd. Polskiego Towarzystwa Teologicznego, Kraków 1980). Usprawiedliwieniem ponownego włączenia jej do książki jest fakt całkowitego wyczerpania nakładu Wszechświata i filozofii. W części tej problem usprawiedliwienia Wszechświata przyjmuje postać pytania o