rodziców pana Fujimori, tradycyjnie mieszkających z najstarszym synem. Para wciąż jeszcze rześko wyglądających staruszków. Babcia Fujimori zna nieco angielski. Opowiadam więc krótko o sobie, o moim zainteresowaniu Japonią. Nie sądzę, aby wyglądało to na chwalenie się, mówię o mojej werbalnej znajomości wielu japońskich słów i nowo nabytej pasji poznawania hieroglifów. Rysuję kilkadziesiąt słów - w tym Fujimori, składające się z dwu znaków: świętości plus las. Ten ostatni wyobrażany jest przez ideogram trzech drzewek.<br> Nie należy być wstydliwym i żenować się. Okazało się potem, że moje, zresztą spontaniczne, wyznania zostały przyjęte bardzo dobrze i staruszkowie stali się mymi po japońsku serdecznymi przyjaciółmi, witając