zaś, jak u Krasińskiego, pyszne, butne, nadęte; równie jednak przegniłe i jednako potępione. Jest też coś z Pankracego w Hufnaglu: zapiekły w nienawiści fagas, mrok w duszy i przeczucie klęski, intelekt zaś trzeźwy, cyniczny, zdolny spojrzeć dalej niż namiętność, której się zaprzedał. Wrzask lokajów ("nogi wyrywać!") wywołuje z pamięci chór Rzeźników. I nawet zakończenie podobne, chociaż odbite w krzywym, bluźnierczym zwierciadle... Swoich hrabiów tak Gombrowicz urządził, jak nie odważyłby się żaden Kruczkowski. A przecie z Hufnaglem się nie sprzymierzył. Dlaczego?<br>Bo dla Gombrowicza - dla artysty, opętanego marzeniem swobody, nagości, nieodpowiedzialności - Hufnagiel należy do tego samego świata co Książę. Jest napięty, związany