i razem spacerowaliśmy po dziedzińcu w czasie pauz. Wkrótce przyłączył się do nas Szymborski, który siedział również w pierwszej ławce, w sąsiednim szeregu. Miał szerokie czoło i twarz zwężającą się ku dołowi, co nadawało jej kształt odwróconego stożka. Szymborski był wątły i blady, a na jego wytartych łokciach widniały łaty. Rzucało się to w oczy, gdyż w tym roku wszyscy po raz pierwszy przyszliśmy do szkoły i każdy z nas otrzymał nowy ekwipunek. Ale Szymborski był biedny i ciotka, która go wychowywała, kupiła mu na tandecie stary, mocno używany mundurek.<br><br>Żałowałem, że nie chodzę do tej samej szkoły, co mój przyjaciel Wania