coś miłego. To przynajmniej uśmiechnijmy się do<br>siebie. Nie możemy być tacy smutni, Piotr. Popatrz, wszystkie pary<br>uśmiechają się do siebie. Pamiętasz, nadepnąłeś mi na palce i nawet nie<br>powiedziałeś przepraszam. Nie pamiętasz? To pewnie i nie pamiętasz, że<br>odprowadziłeś mnie po zabawie pod sam dom. Księżyc świecił taki<br>ogromny. Sad tak biało kwitł, pachniał. A ty powiedziałeś... No, co<br>powiedziałeś? Przypomnij sobie. Czy to takie trudne przypomnieć sobie?<br>A może nie chcesz pamiętać? Może nie chcesz, żeby tak było? Nie chcesz,<br>tak?<br> I wpatrzona wciąż w rzekę przepływającą między palcami jej zanurzonej<br>dłoni, jakby bawiąc się tą rzeką, prawie z