w drogę". Odłożył lusterko, odwrócił się do ściany i nakrył kołdrą. "Powiedział: nie masz się czego bać. No, chyba nie będzie świnią."<br>&lt;tit&gt;Rozdział ósmy&lt;/&gt;<br>Jak zwykle, o godzinie ósmej zagrały drzwi, zadudniły kroki, zadźwięczały półmiski na bufecie, a potem zrobiło się cicho skąpe światło żarówek zastygło na szkle i porcelanie. Sala była pusta. Ktoś rozmawiał w gabinecie, a głos tłumiony przez portierę i ściany zdawał się być modlitwą za umarłych. Pikole przywarli do ścian i filarów, ręce założyli w tył i tępym wzrokiem patrzyli gdzieś przed siebie - myślałby kto, że to białe posągi zdobiące salę. Kasjer pochylony nad zeszytem obliczał swoje