rekwizyty stają się istotne dla akcji. Oto akt I, scena II. Didaskalia u wstępu: Skromny pokój szlachecki w domu Horsztyńskiego. Tyle tylko. I nic tego obrazu bliżej nie określa, konkretyzuje się on w pamięci niemal dowolnie wypełniony przez wyobraźnię czytelnika. Pod koniec sceny wtrącone są jeszcze w rozmowie słowa, że Salomea zostawia Księdzu zapaloną "latarnię" - lampa była więc na scenie. Wyobraźni czytelnika nie rozprasza urządzenie wnętrza, tutaj jeszcze jakby nie jest ono ważne: uwaga w pełni skupia się na rozmowach.<br>Przestrzeń pokoju wypełnia się stopniowo dopiero w akcie II i III, w miarę jak rozwój akcji wymaga wprowadzania kolejnych rekwizytów. Z