i "ironii historii". <br>Myślę, że jeśli jakikolwiek fragment "Snu srebrnego" mógłby być mottem tej inscenizacji, to nie byłyby nim ani proroctwa Wernyhory, ani sny biednej Salusi, ani czyjekolwiek mistyczne uniesienia, lecz zdanie, które samotnie wypowiada Pafnucy, kiedy szlachta siada na koń do ostatecznej rozprawy z ukraińskimi chłopami: <br>Ponieważ "Sen srebrny Salomei" taki, jakim oglądamy go w Teatrze Narodowym jest sztuką o tym, jak i dlaczego szlachecka Polska utraciła na zawsze Ukrainę, jest sztuką o morzu krwi, które rozlało się pomiędzy tymi dworna narodami i którego przez wieki nie udało się przekroczyć; pomiędzy narodami i pomiędzy, klasami, ponieważ w sztuce Słowackiego panuje