jest oczywista. Dla Hegla być substancją było najłatwiej i najprościej. O wiele trudniej było być podmiotem. Ewolucja absolutu polegała między innymi u Hegla na tym, że substancja ze sfery prostego istnienia w sobie przechodziła na poziom istnienia podmiotu, czyli istnienia dla siebie. Dopiero istnienie "dla siebie" jest naprawdę istnieniem. U Sartre'a "byt-dla-siebie" jest absolutem, własnym demiurgiem, wolnością bycia i niebycia, jest twórcą własnej istoty. Tak więc, o ile negacja skierowana przeciw Kartezjuszowi zdawała się osłabiać status ontologiczny człowieka <page nr=187> w porównaniu np. ze statusem rzeczy, o tyle myśl Sartre'a nawiązująca wprost do Hegla zakwestionowała to osłabienie, przyjmując, że tylko to