rozumiejące", "zatroskane", "zatrwożone" itd. Tutaj jest w nim sam rys świadomościowy owego "rozumienia" czy "zatroskania". Gdy u Heideggera analityka Dasein miała być badaniem sposobów bytowania Dasein, o tyle tutaj wracamy znów na poziom - chciałoby się powiedzieć - idealistyczny: badania istnienia jako świadomości pewnego typu. Na tym tle możemy uchwycić sens tezy Sartre'a o człowieku: w "bycie-dla-siebie" istnienie poprzedza "istotę", a zarazem "miejsce" egzystencji w nim - inne niż sugerował Heidegger.<br>Sartre pisze: &lt;q&gt;"... ponieważ świadomość nie jest możliwa, zanim nie zaistnieje, bowiem jej byt stanowi źródło i warunek wszelkiej możliwości, istnienie świadomości implikuje jej istotę... Świadomość jest pełnią istnienia i to dookreślanie