płakała z uśmiechem okropniejszym od rany.<br>21<br>Paweł mruknął zza ściany, kiedy Marta - zmęczona kinem - mijała hall.<br>- Która to godzina? Tłucz się, tłucz po nocy, ładnie zaśpiewasz na próbie.<br>Przemknęła do swego pokoju, szybko rozebrała się, zgasiła światło. W ciemności przesunęła dłonią po twarzy, jak gdyby i twarz chciała zgasić. Sen mimo to wydawał się czymś bardziej nieosiągalnym niż magia. Wspomnienia i przeczucia gęstniały w film o duszących wątkach. Z przeszłości zrzędzenia Sophie, modlitwy ojca, szelest sukien Róży, studenckie bufonady Władysia. W tych bladych pasmach mrowiły się strzępy zdarzeń już bolesnych, chociaż nie spełnionych. Marta nie tylko słyszała szum krwi w