zbrodniarką, winną fałszywego oskarżenia.<br>Oczywiście jeszcze bardziej dworskie są tragedie rzymskie Racine'a &lt;name type="tit"&gt;Berenika&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;Brytannik&lt;/&gt;. Alternatywa, wobec której staje Tytus w &lt;name type="tit"&gt;Berenice&lt;/&gt; jest już czysto polityczna: jest to schemat tragedii dynastycznej, nb. sklasyfikowany przez Racine'a bardzo dworskim, konwencjonalnym, corneille'owskim językiem: Miłość walczy tu ze "Sławą", nie zaś - jakby to nazwał Shakespeare - z poczuciem obowiązku, z rygorem dynastycznym. Cesarz, który pojmie obcą królowę za żonę i będzie musiał opuścić Rzym, nie przejdzie do jego historii, i nie będzie zbawiony w pamięci rzymskiego ludu. Więcej jeszcze: Tytus Racine'a przyjmie postawę prometejską (dzisiaj powiedzielibyśmy faustowską), podnosi jeszcze wyżej rangę alternatywy, wobec której stanął:<br>&lt;gap&gt;<br>Władza