którym jest karafka z wodą i szklanka. (Nawet tego mi nie oszczędzili.) Kłaniam się, rozlegają się oklaski. Obejmuję salę wzrokiem. W pierwszym rzędzie między innymi siedzi staruszek, pan Jacques Collin, lektor języka francuskiego na Uniwersytecie Warszawskim, który z powodu artretyzmu rzadko wydala się ze swego pokoju, a nawet sam jada. Siedzi z wielką wprawą i rutyną, do twarzy przylepił uśmiech aprobaty i patrzy na mnie. W dalszych rzędach ksiądz przechylił głowę i złożył ręce na brzuchu, obok niego pan Pociejak oparł rękę na lasce, a drugą już na wszelki wypadek nagina ucho, żeby lepiej słyszeć. Nieco dalej siedzi Janka i zdaje