mój posag - rzekła z uśmiechem.<br>Odbyliśmy pożegnalną przechadzkę po mieście, zwiedziliśmy katedrę, twierdzę, a potem długo siedzieliśmy w kawiarni nad Renem w pobliżu portu. Dął ciepły, wiosenny wiatr. Dopiero teraz, z dala od szpitalnych murów, poczuliśmy się jak normalni ludzie. Byliśmy weseli i lada błahostka pobudzała nas do beztroskiego śmiechu. Siwe włosy Kiry srebrzyły się w słońcu. Wyglądała prześlicznie. patrząc na nią zrozumiałem, że jest dla mnie najbliższą istotą na świecie.<br>- Myślę, że nigdy się nie rozstaniemy - powiedziała przechylając kokieteryjnie głowę.<br>- Myślisz? Ja jestem pewien - odrzekłem i pomyślałem, że słowa te brzmią jak zaręczyny.<br>Nadszedł wreszcie dzień wyjazdu.<br>Na dworzec odprowadził