szkło, skóra, wełna, porcelana - wydają się nam przyjazne w swojej 'naturalności', gdy konfrontujemy je z przedmiotami, których pochodzenia nie umiemy odgadnąć przez dotknięcie, w których obróbka technologiczna zatarła wszelki ślad wyjściowego surowca. Jaki jest istotny sens beznadziejnych utyskiwań nad 'odczłowieczoną' epoką maszynizmu, która przecież powinnaby uchodzić za epokę uczłowieczenia przedmiotu? Skąd lęk przed 'światem robotów', skąd wizje człowieka upokorzonego przez własne automaty? Mocą jakiego osobliwego odwrócenia ośnieżony las i potok górski wydają się nam nagle 'bardziej ludzkim' widokiem, niż zautomatyzowany agregat wytwórczy?<br>W istocie, próba technologicznego przymusu, który by wydarł świat fizyczny z jego obojętności, kończy się porażką; nie z tej