Zarymskiego jednego z najkapryśniejszych gości. Na nieszczęście kapitan spojrzał na Tadka, a to podziałało na niego jak wzrok węża na ptaka. Zamiast cofnąć się i uciec na swój rewir, lunatycznym krokiem zbliżył się do oficera i stanął przed nim w karykaturalnej postawie. Równocześnie z czarnej gmatwaniny materii wyłonił się Ugor.<br>- Sługa pana kapitana! Oficer wskazał na pikola.<br>- Weźcie tę ofiarę, bo mógłbym go zastrzelić, a nie chciałbym sobie humoru psuć.<br>Tadek jakby spoliczkowany odsunął się na bok i resztką świadomości odczuł wstyd wobec kilkunastu par oczu wyzierających ku niemu z chaosu wszechświata. Ktoś podrażnił mięśnie jego dłoni jakimś przedmiotem, więc automatycznie