Wszystko także sobie wystarcza:<br>arystokrata jest sam sobie sterem i zwierciadłem. Dlatego właśnie tak nieznośnie działa pisarzowi na nerwy! Gombrowicz przyznaje się od razu do fascynacji arystokracją: &lt;q&gt;"to było jedno z tych niedojrzałych zaburzeń, potwornych, zielonych urzeczeń (...), z którymi zmagałem się w literaturze, bardziej jeszcze w życiu"&lt;/&gt; (D I 78). Snobizm jest, jak u Prousta, problemem par excellence literackim: prototypem wszystkich Gombrowiczowskich psychomachii. Dlatego też pisarz nie znajduje spokoju, dopóki nie wyegzorcyzmuje w sobie hrabiego. &lt;q&gt;"Nie mogłem naturalnie pozwolić, aby Rotszyldowie lub Faucigny Lucinge... aby stara księżna Franciszkowa lub Eddy Montague Stuart zapanowali nade mną..."&lt;/&gt; (D I 80) Pouczająca jest dykteryjka