słowami Jewdokii.<br><br>Martwiłem się, że nie mam po niej żadnej pamiątki. Przepływało przeze mnie jak obłok wspomnienie jej słów i uśmiechów. Pola, Polina! Więc już nigdy?<br><br>Ojciec wynajął konne platformy, przewiózł cały nasz dobytek na stację do specjalnego wagonu towarowego i nazajutrz wraz z Teklą wyruszył wczesnym rankiem do Nowych Sokolników. Matka, Krysia i ja zostaliśmy w domu Jakubów. Nora podniecona i niespokojna, w obawie, że moglibyśmy o niej zapomnieć, nie odstępowała nas na krok i papiskując od czasu do czasu, uśmiechała się do mnie przymilnie.<br><br>Gdy przyszła pora obiadu i wszyscy usiedli do stołu, pobiegłem na pięterko do pokoju Poliny