pokojowym nastroju, bo będę mogła oszczędzić sobie wszystkiego, co chciałam ci powiedzieć - rzekła Gabi. - A wieczór jest tak cudny, że wolałabym nie prawić kazań na temat przebaczenia. Widzę z radością, że i ty straciłeś ochotę do głupich żartów - zakończyła i przyjaźnie popatrzyła na chłopca. <br>Ale to spojrzenie rozwiało jej ufność. <br>Struchlała. <br>Hubert wyglądał jak naładowany worek, który lada chwila trzaśnie od nadmiaru znajdujących się wewnątrz przedmiotów. Miał minę złowrogą i uszczęśliwioną - widać było, że po prostu coś go rozsadza. <br>- Bój się Boga! - jęknęła Gabi. - Coś ty spłatał? <br>- Nic, anielska istoto, pełna zaparcia się siebie, nic, co by wykraczało poza ściśle prawem