Homeryckie porównanie, które rozpoczęło ten artykuł, nie ma bynajmniej zamiaru sugerować, że poezja polska jest bardziej nienormalna, niż zwykle poezja bywa. Ani też - że krytyk rości sobie pretensje do roli uzdrowiciela. Chodzi wyłącznie o metodę obserwacji: pośredni, uboczny symptom może nieraz wyraźniej niż bezpośrednie zwierzenie ujawnić wewnętrzne problemy i rozterki.<br> Symptomem takim w odniesieniu do poezji jest oczywiście jej język. Ryzykowałbym twierdzenie, że możliwe jest napisanie wyczerpującej i obiektywnej historii powojennej poezji polskiej w oparciu wyłącznie o problem języka, o prześledzenie ewolucji i współistnienia rozmaitych koncepcji słowa poetyckiego: i to pozornie ograniczone spojrzenie nie musiałoby wcale zrezygnować z objęcia problematyki moralnej