się Staszek.<br>&lt;page nr=306&gt; - Powinienem. Trzydzieści parę kilometrów w pięć godzin - cóż to znaczy przy takim wietrze!<br>- Nie masz już pięciu, pół godziny zeszło.<br>- Starczy. Przed świtem wyląduję - zapewnił Szczęsny i pochylił się nad dziobem spychając łódź na głębię. Skoczył do łodzi, zecer złapał się masztu przy tym podrzucie, <br>płochliwy był widocznie. Szczęsny puścił węzeł szkotu, bom opadł, żagiel załopotał wyzwolony, oszołomiony na chwilę, a potem szarpnął i pociągnął jak zastojały koń.<br>- Trzymaj się, Szczęśniak! - zaśmiał się Staszek i coś tam jeszcze wołał, że zobaczy, że na urlop przyjedzie, co brzmiało tak samo głupio jak ten śmiech przy życzeniu, by się poszczęściło.<br>Załzawione