w rosie, gdy się w strzesze ledwie ptak kokosi.<br> Wychodził ten pies na budę, w sad spoglądał i w pola za sadem, jakby poza nimi stała wielka, aż do niebios księga i on z niej wszystko czytał i na głos powtarzał.<br> A to pisanie wierszy z zapatrzenia zaczynał od rymów.<br> Szczekał sobie cichutko, króciutko, a co szczeknął, to rym gładki jak kamyk po trawie się toczył.<br> A później lewą łapą takt długo wybijał, jakby epos tworzył i zwrotka za zwrotką wiersze swe układał.<br> Dowiedzieli się o tym psie wielcy i mniejsi poeci.<br> Przyjeżdżali do niego w święta i w dnie powszednie