się tradycyjne kryteria prawdy a także oceny, odwołujące się do norm poprawności formalnej. Z wielkim entuzjazmem przedstawiał natomiast Schlegel szekspirowskie charaktery, namiętności, i nową kompozycję dramatu.<br>Charaktery u Szekspira, odmiennie niż charaktery XVIII-wiecznych postaci typowych, ukazują - wedle Schlegla - różnorodność (czasem nawet osobliwość i dziwaczność) wynikającą z głębokiej znajomości ludzi. Szekspir rysuje człowieka jako indywidualność, takiego "jaki jest"; tym świetniej, że nie tylko na podstawie jego własnych wypowiedzi, lecz i z odbić w słowach innych osób dramatu. Stąd autentyzm: &lt;q&gt;&#132;&lt;gap&gt; nie tylko jednako prawdziwie przedstawiony został król i żebrak, bohater i łobuz, mędrzec i głupiec; nie tylko przenosi się w odległe