go,<br>nim się obejrzy, z miejsca zmieciem!<br><br>Lecz sprawa tak z pozoru łatwa<br>ni stąd, ni zowąd wnet się gmatwa,<br>bo rzecz się niesłychana stała:<br>do gabinetu wszedł... Deptała!<br><br>Jak Makbet, kiedy widmo Banka<br>stanęło przed nim wśród biesiady,<br>Szmaciak z wrażenia zaniemówił<br>i zrobił się śmiertelnie blady.<br>Bo choć Szekspira nie był znawcą,<br>lecz zawsze stropi się oprawca,<br>kiedy znienacka mu ofiara<br>swe żale się wyłuszczyć stara.<br>Nie dziwno więc, że doznał szoku.<br>Już dawno o wybitym oku<br>i o wyczynach swej młodości<br>zapomnieć zdołał. Te wspomnienia<br>zaczęły go niezmiernie złościć,<br>kiedy się wynurzały z cienia.<br>Choć ciągle upatrywał chlubę