bronił go przed upowszechnioną opinią, że był to geniusz, lecz o naturze prostaka. Zaś koncepcja geniusza, funkcjonująca w kręgu niemieckich romantyków wczesnych lat, wykluczała tak drogą później romantykom iskrę szaleństwa; wielkiego artystę miała cechować przede wszystkim "myśląca siła", którą też wydobywał Schlegel mówiąc o Szekspirze.<br>Wspomniana wyżej argumentacja mocno wpisywała Szekspira w system tradycji, kształtowanych w kręgu jenajskim. Szekspir jako szacowny mieszczanin, utalentowany lecz przede wszystkim rozumny; tworzący z rozmysłem, choć kierowany duchem poetyckim. Ocena jego twórczości była jednak odmiennie prowadzona, świetnie uskrzydlona. W polemice z oceną twórczości Szekspira, ukształtowaną przez XVIII-wieczną krytykę angielską i przez Goethego, Schlegel sformułował zasady