Typ tekstu: Książka
Autor: Kowalczykowa Alina
Tytuł: Dramat i teatr romantyczny
Rok: 1997
Autor: Kowalczykowa Alina
Tytuł: Dramat i teatr romantyczny
Rok: 1997
dobrze przyjmowane przez widzów.
Rozdział 2 KU ROMANTYCZNEMU DRAMATOWI
Renesans tradycji szekspirowskiej
Dramat był gatunkiem literackim najpełniej wyrażającym postawę i styl myślenia romantyków, był - jak pisał Wiktor Hugo - gatunkiem ucieleśniającym dążenia twórców ich epoki. Wcześnie też stał się ośrodkiem sporów o romantyzm - najpierw za sprawą tradycji, którą przejmowali, przede wszystkim Szekspira. Szekspir gorszył bowiem - poza Anglią - i prowokował ludzi wyrosłych w dobie zaufania do rozumu, ludzi formacji oświeceniowej, nie tylko jako niedoskonałe, nie spełniające wymogów dzieło sztuki, nie tylko nawet jako dzieło urągające klasycystycznym kanonom piękna i poczuciu smaku. Spór o tę tradycję obejmował od razu sferę światopoglądu, angażował zatem nie
Rozdział 2 KU ROMANTYCZNEMU DRAMATOWI
Renesans tradycji szekspirowskiej
Dramat był gatunkiem literackim najpełniej wyrażającym postawę i styl myślenia romantyków, był - jak pisał Wiktor Hugo - gatunkiem ucieleśniającym dążenia twórców ich epoki. Wcześnie też stał się ośrodkiem sporów o romantyzm - najpierw za sprawą tradycji, którą przejmowali, przede wszystkim Szekspira. Szekspir gorszył bowiem - poza Anglią - i prowokował ludzi wyrosłych w dobie zaufania do rozumu, ludzi formacji oświeceniowej, nie tylko jako niedoskonałe, nie spełniające wymogów dzieło sztuki, nie tylko nawet jako dzieło urągające klasycystycznym kanonom piękna i poczuciu smaku. Spór o tę tradycję obejmował od razu sferę światopoglądu, angażował zatem nie
dobrze przyjmowane przez widzów.<br><br><tit>Rozdział 2 KU ROMANTYCZNEMU DRAMATOWI</><br><br><tit>Renesans tradycji szekspirowskiej</><br><br>Dramat był gatunkiem literackim najpełniej wyrażającym postawę i styl myślenia romantyków, był - jak pisał Wiktor Hugo - gatunkiem ucieleśniającym dążenia twórców ich epoki. Wcześnie też stał się ośrodkiem sporów o romantyzm - najpierw za sprawą tradycji, którą przejmowali, przede wszystkim Szekspira. Szekspir gorszył bowiem - poza Anglią - i prowokował ludzi wyrosłych w dobie zaufania do rozumu, ludzi formacji oświeceniowej, nie tylko jako niedoskonałe, nie spełniające wymogów dzieło sztuki, nie tylko nawet jako dzieło urągające klasycystycznym kanonom piękna i poczuciu smaku. Spór o tę tradycję obejmował od razu sferę światopoglądu, angażował zatem nie
