niezniszczalności bytu państwowego Polski.<br>Specyficzna sytuacja polityczna porozbiorowej Polski spowodowała, że zabytki historyczne, stanowiące często integralną część świadomości narodowej lub świadomość tę z decydujący sposób kontynuujące, uzyskiwały znaczenie symboliczne. Identyfikowane z samą historią narodu, podnoszone do rangi "&lt;name type="tit"&gt;Narodowego Palladium&lt;/&gt;" stawały się istotnym elementem narodowej identyfikacji. Po I wojnie światowej &lt;name type="person"&gt;Tadeusz Szydłowski&lt;/&gt; stwierdził, że: "&lt;q&gt;zatrata zabytków grozi zanikiem oryginalnego narodowego charakteru, zatarciem wszelkiej indywidualnej fizjonomii kraju&lt;/&gt;". Po II wojnie światowej J&lt;name type="person"&gt;an Zachwatowicz&lt;/&gt; ujął sprawę bardziej lapidarnie: "&lt;q&gt;Bo Naród i pomniki jego kultury to jedno&lt;/&gt;".<br>Zabytek był więc w Polsce traktowany często jako "narodowa relikwia", pojęcie, które nieobce było również wielu konserwatorom. Kryteria