choć przecież w gimnazjum graliśmy w piłkę nożną, osiągał ponadto doskonałe wyniki na krótkich dystansach. Potem, w czasie okupacji, pewna część ciała przyrosła mu do stołka i tak już pozostało. Był nieśmiały i nie umiał kręcić się koło swych interesów. Niejednokrotnie musiałem pyskować w jego sprawach, by nie został pokrzywdzony. Talent przejawiał w grach towarzyskich, zwłaszcza jako interpretator narzuconych mu ról w naszych zabawach w "teatr". Jego osobliwy sposób mówienia, wolny, rozwlekły, lubił naśladować Wilek Mach. Wspominamy z Ewą Otwinowską scenę, kiedy Wilek, chcąc nas rozśmieszyć, przybrał pozę Jurka i powiedział parodiując charakterystyczne dla niego przeciąganie ostatnich sylab każdego wyrazu: - Wileeeeek