krwawiła), a potem ułożył palce w znaki:<br>"Podoba ci się?"<br><br><br>Niezwykły malarz nazywał się Moneta. Nawet pasowało to do niego, gdyż błyszczał jak wypolerowany miedziak. Był sporo starszy. Wyglądał na osiemnaście, może nawet dziewiętnaście lat. Nie był głuchy, jak z początku myślałem, ale znał mowę rąk i dobrze nią władał. Tam, gdzie mieszkał z ojcem, żyło co najmniej kilku podobnych do mnie - odciętych od świata ścianą ciszy.<br>Stanowiliśmy z Pożeraczem Chmur dziwną parkę, ale dla Monety było rzeczą naturalną zaproszenie wybawców na ciepły posiłek i przyzwoity nocleg. Rozmawiał z Pożeraczem Chmur, a jednocześnie "palcował", abym i ja mógł rozumieć, o co chodzi